💕💕
مادر خوب و کافی خودش رو از فرزندش جدا میدونه، کنارش حضور داره، بهش یاد میده و از شکست خوردن فرزندش نمی‌ترسه در حالی که بعضی از مادرها خودشون رو مقصر اتفاقاتی می‌دونن که برای فرزندشون پیش میاد.
در حالی که این اتفاقات از اراده، اختیارات و توانایی‌های مادر خارج است.
جالب اینه که مادرها درباره بقیه مادرها هم همین‌طور فکر می‌کنن و مادران رو به خاطر مشکلات فرزندشون مقصر می‌دونن! بنابراین فکر می‌کنن برای این‌که اتفاقی برای فرزندشون پیش نیاد، باید اون‌ها رو محدود کنن و دائم وِرد زبونشون هست که: «کوه نرو،خطر داره!» «استخر نرو، غرق میشی!» «اردو نرو، گم میشی!» و کودک رو از دیدن و تجربه کردن دنیای متفاوت محروم می‌کنن و در نهایت فردی رو تحویل جامعه میدن، که از پس خودش بر نمیاد و آسیب پذیر است.
در واقع مادر در این‌جا سلامت کودک در اولویتش نیست بلکه بیشتر به فکر آبرو و وجه‌ی اجتماعی خودشه، چون هر مشکلی برای فرزندش پیش بیاد سند بی‌کفایتی خودش میدونه و هر موفقیتی رو سند توانایی و خوب بودن خودش میدونه!
مشکل اصلی اینه که مادر، کودک رو از خودش جدا نمی‌دونه و اون رو جزئی از خودش میدونه که اگر نقصی داشته باشه انگار نقص خود اون است و بخاطر همین احساس می‌کنه باید در برابر همه کارهای فرزندش مسئول باشه.
بهتره بدونین که مادر خوب بین خودش و فرزندش تفکیک قائل میشه و به خودش یادآوری می‌کنه که اون فرزند منه و من مادرش هستم، قرار نیست من مسئول کارهای اون باشم و وظیفه من اینه که بهش یاد بدم چطور برنامه ریزی کنه تا بهترین نتیجه رو به دست بیاره و امکانات لازم رو در اختیارش بگذارم و اگر شکست خورد اشکالی نداره. من در کنارش هستم و امکان جبران کردن و تلاش دوباره رو براش فراهم می‌کنم.
بهم بگین با این تعریف مادر خوبی هستید؟
منبع: کتاب آیا مادر خوبی هستم؟
