از کودکی به ما آموخته‌اند: که دور انداختن نان، گناه هست.
یا نان خشک را در ظرفی جدا بگذاریم.
که خدایی نکرده با زباله ها همراه نشود.
یا اگر نانی زیر پایت دیدی، بردار و در کنار دیوار یا جایی بگذار که زیر پا نرود.
شما تصور کن در نانوایی، ناخودآگاه به تکه نانی بی‌احترامی کنی.
بعد خواهید دید که با چه حجمی از ایروان گره خورده و الفاظی نامناسب همراه خواهید شد.
همه به اتفاق بر این باوریم که نان برکت است و بی‌حرمتی به آن عقوبت الهی را در پیش خواهد داشت….. .
مدتیست این سوال ذهنم را مشغول کرده:
مگر در پخت نان ، آب یکی از ملزومات اصلی نیست؟
مگر آب رحمت الهی نیست؟
مگر آب مایه حیات جهان نیست؟
چرا در استفاده درست آب، قدری نمی‌کوشیم؟
برای نمونه: حتما شما هم آدمهایی دیده‌اید که هنوز با آب شیرین خودرو خود را می‌شویند.
یا باغچه را آبیاری میکنند یا خاک در منزلشان را با آب جارو میکنند.
به راستی؛ کدام‌یک از ما با صلابت، سینه ستبر کردیم و به خود جرأت دادیم که به آنها تذکر بدهیم؟
یقیناً از جدال بعدش می‌هراسیم.
یا از اینکه به ادای روشنفکری قضاوت شویم نگرانیم.
خود من بارها شده که با اینگونه آدمها چشم تو چشم شده‌ام و تنها کارم این بوده که نگاهی تاسف‌بار بیاندازم و اندکی مکث و نهایتاً به راهم ادامه دهم.
آن فرد هم با افتخار و روداری زیاد به کارش ادامه داده.
شاید هم منتظر بوده چیزی بگویم تا جواب دهد: «چیه خودم پولش و میدم، به توچه! »
شما مثل من ترسو و محتاط عمل نکنید.دلیر باشید .جهان به رشادت‌های انسانی نیازمند است.
دو سوم وجود انسان از آب است، مثل زمین.
اگر آب نباشد، علاوه بر زمین، ما نیز نخواهیم بود…… .
#ط_انگزبانی
