💎 شعر سپید و موج نو
منظور از شعر سپید، شعری است ظاهراً بی‌وزن که بیشتر اوقات به‌جای موسیقی بیرونی (وزن و قافیه و ردیف) بر موسیقی معنوی و درونی کلمه‌ها تکیه دارد.
در مواردی هم از موسیقی کناری بهره می‌گیرد.
این نوع شعر که براساس وزن ذاتی و پنهان کلمه‌ها شکل یافته، علی‌رغم بی‌وزنی ظاهری، وزنی طبیعی را در خود جای می‌دهد که نه عروضی و نه هجایی است.
به آن، شعر منثور هم گفته‌اند.
اصطلاح سپید برای این‌گونه اشعار، نخستین بار توسط احمد شاملو به‌کار رفت و با او هم رواج یافت.
مصداق مسلم این نوع شعر، اشعار شاملوست.
هرچند پیش از او در این زمینه، محمد مقدم و منوچهر شیبانی تجربه‌هایی داشته‌اند، اما با شاملو این شیوه کمال و اهمیت یافت و توانست طیف وسیعی از شاعران معاصر را متأثر سازد.
جریان سپیدسرایی تا به امروز استمرار داشته و منشأ پیدایش شیوه‌های دیگری در شعر نو گردیده است.
و موج نو:
پیدایش موج نو، مصادف با انتشار مجموعه شعر طرح از احمدرضا احمدی است.
این کتاب حرکتی به‌سوی مدرنیسم در شعر نو بود که توانست جریان تازه و وسیعی را به‌وجود آورد.
موج نو، صورتی دیگر از اشعار هوشنگ ایرانی است که به مقابله با سمبولیسم اجتماعی و شعر متعهدانه پرداخت.
این اشعار بی‌وزن هستند و کاملاً بر کلمه‌های زبان و روابط تازه و مناسبت‌های نامتعارفی که بین آنها به‌وجود می‌آید، استوارند.
موج نو برداشتی تازه و متفاوت از اشیا و واژه‌هاست.
کلمه‌ها در موج نو، سمبول (سمبل) چیز خاصی واقع نمی‌شوند و به امری معین و آشکار اشاره نمی‌کنند.
به تعبیری «از کلمه بودن معاف می‌شوند تا تبدیل به همان شیئی شوند که بر آن دلالت می‌کنند.»
اشیا در آن، بی‌آنکه مظهر چیزی باشند، صرفاً وسیله‌ی بیان هستند.
احمدی در برابر خود، دو صف مخالف و موافق را داشت.
برخی در کار وی اصالت و تازگی یافته و از او طرفداری و پیروی کردند و گروهی با او مخالفت نمودند.
✍ علوم و فنون ادبی
نورمحمدی
#آموزش
